In het wekelijkse Taalcafé in de bibliotheek ontmoette ik een international die in geen enkel hokje past en die je in de statistieken dan ook vergeefs zult zoeken, de Roemeense Ruxandra Darolti. Ze is werktuigbouwkundig ingenieur, maar werk was voor haar niet de reden om hiernaartoe te komen: ze zocht een goede school voor haar vijftienjarige dochter. ‘Thuis in Boekarest zat ze vanaf haar achtste op de International School, maar toen mijn man haar een keer met huiswerk hielp, bleek dat ze helemaal niets leerde. De klas werd daar gedomineerd door verwende jongetjes.’
Dus ging ze op zoek naar een betere International School. Londen, waar haar oudste dochter promotieonderzoek doet, viel af: ‘Door de Brexit hebben we ons vertrouwen in Engeland verloren.’ Waarom het Veldhoven werd? ‘Met de Hongaarse budgetmaatschappij Wizz Air kun je vanaf hier zowel naar Londen als naar Roemenië vliegen. Want mijn man moest daar blijven vanwege zijn eigen bedrijf, hij zit in de elektrotechniek.’
De eerste horde was om haar dochter op de International School Eindhoven te krijgen: ‘Officieel kon dat helemaal niet, maar blijkbaar was ik insistive and desparate genoeg’. Nog lastiger bleek het vinden van een huurwoning: ‘Zonder baan en loonstrookje weigeren makelaars om je zelfs maar op gesprek te laten komen.’ Uiteindelijk kwam ze voor ‘veel te veel geld’ in Meerhoven terecht, waar ze in een rijtje met Indiërs, Spanjaarden, Hongkong-Chinezen en Turken woont, maar toch niet echt aansluiting vindt omdat de contacten via de kinderen lopen en haar dochter veel ouder is dan de rest.
De veiligheid van Nederland vindt ze geweldig: ‘In Roemenië bracht ik mijn dochter altijd naar school, nu gaat ze zelf op de fiets en ’s winters met de bus.’ Ook over de school is ze ronduit tevreden: ‘Niet alleen theorie, theorie, theorie zoals bij ons, maar ook laboratoriumproeven en essays schrijven. En geen pesterijen, ze maakt vrienden, niet alleen meisjes, ook jongens.’
Maar hoe gaat het met haarzelf, vraag ik, houdt ze het vol? Ruxandra’s gezicht betrekt: ‘Het lukt niet een baan te vinden. Ik fiets in de omgeving, ik ga naar het Taalcafé en de naailes, ik doe inkopen en maak het huis schoon. Ik probeer de tijd vol te maken om niet gek te worden. Nederlandse mensen zijn aardig en kalm, ze lachen altijd alsof er geen problemen zijn. Dat vind ik fijn. Er is niemand die me het gevoel geeft dat ik niet welkom ben, daarom heb ik nog geen mental breakdown gehad.’
Hooggeschoolde moeder
Veldhoven is een global village, die mensen van over de hele wereld trekt. Een serie portretten van opvallende nieuwe Veldhovenaren. Deze week: Ruxandra Darolti uit Roemenië.
