‘Ik kan me nauwelijks meer voor de geest halen hoe het er hier vroeger uit zag’, zegt Han Michel als we aan het eindpunt van lijn 13 uit de tram stappen en om ons heen kijken. De keerlus van de tram is keurig beplant, eromheen staan forse, nieuwe gebouwen. Met ‘vroeger’ bedoelt Han Michel het jaar 1985, toen hij voor Het Parool een serie architectuurwandelingen maakte langs de sociale woningbouw. Het ‘ongezelligste plein van Amsterdam’ noemde hij het Lambertus Zijlplein toen.
Ik herinner me die serie nog scherp: ik woonde nog maar kort in Amsterdam en greep de wandelingen aan om me de stad eigen te maken. Net als Michel nam ik lijn 13 en liep door de jaarringen van de stad terug naar het centrum. Geuzenveld leek toen niet alleen het einde van de wereld, je had er ook het gevoel alsof je in de jaren vijftig terechtkwam: aan de gebouwen was sinds de oplevering niks veranderd, ze waren alleen ouder en doffer geworden.
Ruim dertig jaar later maken we een deel van de wandeling samen opnieuw: hoe staat de sociale woningbouw in Nieuw-West ervoor? Is er veel verdwenen, of is er ook nog iets bijgekomen? En wat moet er gebeuren met de complexen die door de crisis nog altijd wachten op een beslissing – sloop of renovatie, koop of sociale huur?
Lopend langs lijn 13
Dertig jaar geleden publiceerde Het Parool een serie wandelingen langs de Amsterdamse sociale woningbouw, de mooiste aflevering was die over lijn 13. Ik maakte deze wandeling samen met auteur Han Michel opnieuw. 'Sommige complexen moet je koesteren, net als goedkope woonruimte, want die heeft een stad nodig.'
