‘Equilibrio sospeso’, heet het kunstwerk van de Italiaanse kunstenaar Mauro Staccioli, oftewel ‘Opgeschort evenwicht’. Het is niet zeker of de brandweerlieden die in de vroege ochtend van 15 februari 2007 uitrukten, die titel kenden. Maar hij beschrijft in ieder geval wel goed wat ze op deze plek aantroffen.
Een auto had zich met hoge snelheid in het kunstwerk geboord, ze zaagden de bestuurster uit het wrak en moesten toen een beslissing nemen over het kunstwerk. Te instabiel, oordeelden ze, en ze zaagden het staal in stukken. Toen die plat op de grond lagen, was een nieuw evenwicht ingetreden.
De gemeente Watermaal-Bosvoorde was ontzet. Het kunstwerk was in 1998 weliswaar een project van het Gewest geweest om zijn grenzen te markeren, maar de gemeente beschouwde het als háár symbool. Meteen liet ze weten dat het beeld hersteld moest worden. Ook kunstkenners roerden zich, een petitie kreeg al snel 2.955 handtekeningen. Hoewel de remake ruim tweemaal duurder was dan het origineel, kwam het Gewest over de brug en negen maanden later stond het werk weer stabiel op zijn sokkel.
Indrukwekkend is het met zijn hoogte van 26 meter zeker: het werkt voor de naderende automobilist als een reusachtige schilderijlijst die het landschap kadreert. Maar het is jammer dat het een tweedimensionaal beeld is, dat geen gebruik maakte van het feit dat je er omheen rijdt en het dus van alle kanten ziet. Van opzij is het gewoon een rechte streep.
Heeft Staccioli zitten slapen toen hij het ontwierp? Misschien wel, maar er zijn verzachtende omstandigheden. In 1964 is de Vorsterielaan aangelegd als bypass voor het steeds drukkere verkeer uit de Rand, in dat jaar is ook de rotonde gebouwd met een afslag voor de oude Terhulpensesteenweg. Maar toen Staccioli aan de slag ging, was die afslag verdwenen en kwam er, behalve via een smal bosweggetje, niemand meer van de zijkant. In feite is het dus gewoon een weg die rechtdoor loopt en dus vertoont het vierkant alleen frontaal zijn evenwichtskunsten.
Wankel evenwicht
Watermaal-Bosvoorde– Het is jammer dat het een tweedimensionaal beeld is, dat geen gebruik maakte van het feit dat je er omheen rijdt en het dus van alle kanten ziet. Van opzij is het gewoon een rechte streep. Heeft Staccioli zitten slapen toen hij het ontwierp?