Aan de naamgeving van de Nederlandse treinstations kun je de historische dominantie van de grote steden nog aflezen. Door de naam Utrecht Centraal weet je meteen dat de stad Utrecht meer stations heeft – vijf om precies te zijn – terwijl je door de kale benaming ‘Amersfoort’ de indruk krijgt dat die stad het met slechts één station moet doen.
Omwille van de stations Amersfoort Vathort en Amersfoort Schothorst zou het hoofdstation eigenlijk Amersfoort Centraal moeten heten, maar die stoere, stedelijke benaming kon er bij de NS niet af. Net zo min als je Groningen Centraal of Eindhoven Centraal hebt.
Toch streeft het hoofdstation van Amersfoort zijn grote Utrechtse broer op één punt voorbij. Wat Utrecht is voor de personentreinen, dat is Amersfoort voor het goederenvervoer per trein: het belangrijkst kruispunt van Nederland en dus herbergt de stad een groot rangeerterrein. Op de provinciale risicokaart, waarop Utrecht Centraal ontbreekt, neemt Amersfoort dan ook een belangrijke plaats in.
Sinds 11 augustus 2006 zijn de risico’s een stuk kleiner geworden: die nacht reed de laatste chloortrein door Amersfoort. Nu leveren eigenlijk alleen de lpg-transporten nog een verhoogd risico op en vloeibaar gas kan wel ontploffen, maar is niet giftig. De ‘effectafstand 1% letaliteit’ – de zone waarbinnen het overlijdensrisico bij een ramp groter is dan één op honderd – werd daardoor een stuk kleiner: 300 meter in plaats van 2.700 meter.
Wat je op de foto niet ziet is dat er voor het Amersfoortse station nog een tweede risico geldt. Ruim twee kilometer noordelijker zit looistoffenfabrikant Smit & Zoon en die werkt onder andere met fenol en zwavelzuur. Het 1%-gebied om dit bedrijf is een cirkel met een straal van 3.100 meter en daarbinnen valt ook het station. Ter geruststelling: de kans dat de fabriek en een lpg-trein tegelijk ontploffen is te verwaarlozen, je hoeft de overlijdenskansen dus niet bij elkaar op te tellen.
Uit: Kruispunt Utrecht
