Dit is Nederland, schiet door me heen als ik de Bruynstraat inrijd en de appartementenblokken zie met hun heldere kleuren en speelse hoekige vormen. Ook het rijtje rotondes om de snelheid uit het verkeer te halen, ontbreekt niet. Onder het moto ‘meer is meer’, zijn met gulle hand verkeersborden rondgestrooid.
Hier geen spoor van de beruchte Belgische verkavelingsbouw, dit doet juist denken aan de Nederlandse evenknie daarvan: de vinexwijken. Onder die naam zijn honderdduizenden woningen aan de randen van Nederlandse steden gebouwd. In deze planmatig opgezette wijken is aan alles gedacht, alleen met de fantasie en levendigheid wil het niet zo vlotten.
Mijn associatie is niet onterecht. De Bruynstraat blijkt te horen bij het 1000-woningenplan van de stad Brussel. Je ziet de planologen voor je, die naarstig de kaart afspeurden op zoek naar bouwlocaties. Hier aan de verre rand van Brussel, op een smalle strook land tussen het Militair Hospitaal en de grens met het Vlaamse Gewest, vonden ze ruimte voor 344 appartementen, verdeeld over drie projecten.
De woningen zijn klaar, binnenkort zullen de huurders erin trekken. Dan zullen ook de definitieve verkeersborden op de rotondes worden geplaatst. Als dit een Nederlandse vinexwijk zou zijn, dan zou er vervolgens ook nog kunst op komen, liefst iets lolligs, zodat bewoners tegen hun bezoek kunnen zeggen: je moet linksaf slaan bij de rotonde met de grote trompet/clown/teletubbie (doorhalen wat niet van toepassing is).
Zo’n vaart zal het hier niet lopen, leert de mini-rotonde die voor de deur van het aangrenzende Militair Hospitaal ligt. Een verweerde gevelsteen met het jaartal 1885 tooit het kleine middeneiland, hij is afkomstig van het neo-renaissancistische ziekenhuis dat vroeger in Elsene stond. De andere stenen van het hoofdgebouw zijn eind jaren negentig opgeslagen, de projectontwikkelaar van het oude terrein beloofde de gevel ooit te herbouwen. Het kwam er nooit van, misschien een idee voor de lege rotondes van de Bruynstraat?
