Virtuele contacten zijn leuk, maar uiteindelijk wil je je gesprekspartner toch ontmoeten. Waar spreek je af voor de zakenlunch?
‘Hé, dat is die Toscaanse lunchtent, die heb je in Amsterdam ook’, zegt de vlotte einddertigster tegen haar vriendin. Het zijn echt van die vriendinnen-vriendinnen, ze zijn naar Den Haag gekomen om lekker te shoppen, te kletsen, te flaneren, te roddelen, te lachen. Daarbij hoort een leuke lunch, misschien wel met een halfje witte wijn. Bertolli is geknipt voor dit soort vriendinnen.
Wat McDonald’s, de buurman van dit Haagse lunchcafé, heeft gedaan voor de Amerikaanse hamburger, dat doet Bertolli nu voor de Italiaanse lunch: branding. Vroeger was Bertolli alleen een olijfoliemerk, tegenwoordig is het een imperium met lunchcafés, voorverpakte broodjes bij tankstations en een informatielijn over recepten. Je kunt er spaghettitangen kopen en porseleinen olijfbootjes, en je krijgt er zelfs filmpunten waarmee je voor half geld naar de film Pinocchio mag. Welkom inde wereld van Bertolli.
Zoals het een fastfoodrestaurant betaamt kom je eerst langs de counter waar het eten staat uitgeserveerd: belegde panini, salades, taarten. En, eveneens gebruikelijk bij fastfood: het wordt allemaal zo koud geserveerd dat je niets proeft. Onder protest – ‘Mijnheer dat zou ik niet doen, dan wordt het een grote weke kledderboel’ – stopt de ober mijn pastasalade een paar seconden in de magnetron zodat ik tenminste proef wat ik eet. Helaas blijken de beloofde ‘pure ingrediënten’ tamelijk oud en smakeloos, alleen de olijfolie smaakt prima.
Maar om de smaak gaat het de cliëntèle van Bertolli nauwelijks: het gaat om de ambiance, de combinatie van de nostalgische houten kasten en de hippe stoeltjes, de kleurcombinaties van de salades, de levensgrote posters aan de wand, de lifestyle kortom. En om de zekerheid dat je weet wat je krijgt, net als bij McDonald’s.
Tijdens mijn lunch zat Bertolli vol vrouwen tussen de vijfentwintig en vijfenveertig, soms vergezeld van een bijpassende man, meestal in elkaars gezelschap. Maar ik bleek te vroeg te oordelen, hoorde ik de volgende dag van de fotograaf. Toen hij een half uur na mijn vertrek met de bedrijfsleider overlegde wanneer hij een plaatje kon komen schieten, zat daar plotseling Wouter Bos met een fractiemedewerker. En geen van de vrouwen merkte mooie Wouter op, zo druk hadden ze het met elkaar.
Bertolli, Plein 8, Den Haa
