‘Verantwoord’ tuinhuis

Bouwbesluiten, welstandscommissies en bestemmingsplannen: de Nederlandse overheid laat geen middel onbeproefd om het land keurig aan kant te krijgen. Maar de ambtenaren hebben hun kont nog niet gekeerd of de nieuwbakken bewoners van VINEX-locaties zetten in hun tuin een rustiek chaletje van het plaatselijke tuincentrum. Hans en Grietje in de polder: een gruwel voor de modernisten. Daarom gaf belegger SFB Vastgoed drie architectenbureaus opdracht een ‘verantwoord’ tuinhuis te ontwerpen. Alleen het Delftse bureau Cepezed kwam op de proppen met een ontwerp dat, conform de eis, voor zo’n zevenduizend gulden te maken was.
Architect Michiel Cohen, de ‘C’ van Cepezed, ontwierp de ultieme bouwdoos: zijn tuinhuis kan in  de breedte eindeloos worden uitgebreid met extra traveeën. Het matglazen dak zorgt voor de lichttoetreding. Alle wanden kunnen naar believen in glas en in hout worden uitgevoerd. Het kan dus een gesloten berging worden, maar ook een geheel glazen plantenkas en alles daartussenin. ‘Van kast tot kas’, schrijft Cohen.
Producent Forger Houtkonstrukties uit Nieuwegein maakte een prototype. Directeur Johan Hoencamp (43) stuitte daarbij op veel problemen: ‘Het frame had de stabiliteit van een zwabber, de deuren waren opgehangen met pianoscharnieren en de klant moest zelf het dak lijmen, wat zelfs voor specialisten een lastig karwei is. We hebben een paar keer met de architect om tafel gezeten, maar hij kwam niet met concrete oplossingen. Toen hebben we ze verder vriendelijk links laten liggen.’
 Hoencamp heeft het ontwerp ingrijpend aangepast. Als rechtgeaard houtbouwer verving hij de constructie van aluminium extrusieprofielen door houten balken. ‘Van hout hebben we meer verstand, bovendien kunnen we daar iets op verdienen.’ De breedte van de panelen bracht hij terug van 75 naar 63 centimeter: de helft van een standaard multiplexplaat plus een centimeter speling aan beide kanten voor de bevestiging. ‘De maatvoering van Cepezed leidde tot veertig procent snijverlies.’
Met behulp van montagelatten zitten de multiplex panelen op de framebalken geschroefd. Met de ruiten kon dat natuurlijk niet. Die worden op beugeltjes gezet en de glasranden worden met aluminiumprofielen van buitenaf tegen de balken geklemd. Als de klant dat wil kan er een houten paneel naast een ruit komen, de buitenwand moet dan natuurlijk wel vlak blijven. Daarom zijn de houten panelen half verzonken zodat ook zij precies onder het profiel passen. De aluminiumprofielen worden ook voor het dak gebruikt: één profiel wordt omgekeerd op de dakspant geschroefd, dan gaat de matglazen plaat erop en het geheel wordt afgedekt met een tweede profiel.
De deur kreeg een wat stiefmoederlijke behandeling. Een breedte van 63 centimeter is te weinig volgens de bouwverordeningen, een dubbele breedte zou de constructie verzwakken en was bovendien niet standaard leverbaar door de glasfabrikant. Dus werd het strakke stramien aan een zijkant doorbroken met een deur van 93 centimeter.
Een extra travee betekent uiteraard een extra vloerelement van 63 centimeter breed. Om een vlakke vloer te waarborgen, is in de lange zijde een inkeping uitgefreesd. Als twee elementen tegen elkaar liggen ontstaat een sleuf waarin een dun balkje wordt gestoken: de wissellat. Het principe is hetzelfde als bij vloerdelen met een mes en een groef. Als alle vloerelementen naast elkaar zijn gelegd, wordt er een lange koppelplank op de kopse kanten geslagen zodat ze niet meer kunnen schuiven.
‘De Utrechtse Bouwbeurs in februari was voor ons een goede testcase: we hadden regen, sneeuw en hagel’, vertelt Hoencamp. Het tuinhuisje bleek te lekken door de ventilatiespleten. ‘We verlengen nu de dakprofielen zodat het water niet meer langs het glas naar binnen kan kruipen. Op de profielen komen aluminium afdeklatten om de schroeven te verbergen.’ Als bouwpakket kost het tuinhuis 9.900 gulden exclusief BTW. Elke extra travee kost ongeveer 1.600 gulden. Monteren is geen sinecure blijkens de meerkosten als je het door Forger laat doen: 1.500 gulden.
Architect Michiel Cohen is woedend als hij hoort van de aanpassingen aan zijn ontwerp en hij zegt een advocaat in te schakelen. Hoencamp haalt zijn schouders op: ‘Hij is al betaald door SFB en wij hebben het tuinhuis zo ingrijpend moeten veranderen dat het zijn ontwerp helemaal niet meer is.’ De elegantie van het ontwerp is dat niet ten goede gekomen, de praktische bruikbaarheid wel. Forger geeft zes jaar garantie op het tuinhuis.