‘Bij het appèl moesten we in het Japans tellen’, vertelt de oude heer Banning in zijn dankwoord. Zojuist heeft hij uit handen van zijn zoon het eerste exemplaar ontvangen van het fotoboek Sporen van oorlog – Overlevenden van de Birma- en de Pakanbarou-spoorweg. Bijna ondeugend probeert hij of hij het nog kan: ‘Ichi, ni, san, shi.’ Een paar andere veteranen in de zaal beginnen zachtjes mee te tellen. ‘Go, roku, shichi.’ Ruim zestig jaar geleden is het dat ze als dwangarbeiders aan de Aziatische spoorlijnen werkten en, net als toen, redden ze het samen, Hun geluid zwelt aan: ‘Hachj, ku, ju’
Inmiddels zijn die exotische telwoorden ook in mijn geheugen gegrift. Geen kunst aan, zou je zeggen: in elk land waar je komt is tellen zo ongeveer het eerste dat je je aanleert. ‘One, two three’, ‘Quatre, cinq, six’, ‘Siete, ocho, nueve’ ‘ Djeesjit’.
Ook tellen in het Japans heb je zo onder de knie: vingers in je oren en oefenen. Tot je in de dojo staat. Geduldig legt Tom het nog een keer uit: ‘Eerst de tel, dan de stoot.’ Maar voordat ik bij de vijf ben, vallen tel en stoot weer samen. Mijn buurman begint steeds sneller te tellen en de jongen daarnaast weet door de inspanning ineens niet meer wat er na ‘roku’ komt. Dan heb je nog de mensen die stuiteren met het tellen, de plotselinge vertragers en de fluisteraars.
‘Als gele banders kunnen jullie toch wel tot tien tellen?’ roept Tom vertwijfeld uit als het weer fout gaat bij tien maal tien Yoko Geri Kekomi’s. Opnieuw. Misschien moeten we mijnheer Banning om bijles vragen.
Jubileumboek Shotokan Karate Centrum Amsterdam 20 jaar
