In de jaren vijftig van de vorige eeuw werden tankstations ontworpen door architecten van naam en faam. Zo tekende Dudok, de architect van het raadhuis van Hilversum, voor Esso een elegant station met een v-vormig dak. En Sybold van Ravesteyn, de man achter Rotterdam Centraal, ontwierp voor Fina gebouwtjes met opvallend lichtvoetige luifels.
Toen de tankstations groter en groter werden, nam de invloed van architecten af. Anonieme ingenieurs bouwden grote rechttoe-rechtaan luifels en zetten daar een doosje onder met een tankshop. De merken onderscheidden zich alleen nog door de logo’s en de kleur van de lichtband op de luifel.
Heel voorzichtig maakt de architectuur een comeback. Hier in Houten ontwierp de Belgische architect Philippe Samyn een tankstation dat omgord is door halfdoorzichtige schermen van verzinkt staal. Deze beschutten de automobilist niet alleen tegen de wind, ze geleiden hem ook naar de pompen, de wasstraat en vervolgens weer naar buiten. De gekromde vormen geven je het gevoel dat je door een slakkenhuis rijdt.
Hoe robuust de schermen er ook uitzien, ze hebben de veiligheidsspecialisten er niet van kunnen weerhouden om de standaard risicocontouren te hanteren die gelden voor alle stations waar je lpg kunt tanken: binnen 150 meter van het vulpunt mogen geen ‘objecten met een hoge persoonsdichtheid’ gebouwd worden. Het tankstation staat op een bedrijventerrein, op het eerste gezicht is er dus niks aan de hand.
Maar wacht eens, op een halve kilometer afstand van het tankstation ligt een rotonde die door kunstenaar Martin Riebeek is omgebouwd tot een ufo-landingsplaats. Wie zegt dat buitenaardse wezens niet veel gevoeliger zijn voor lpg-dampen dan wij? Of andersom: komen er bij zo’n landing geen gevaarlijke stralen vrij die de lpg-installaties laten ontploffen? Daarover geeft zo’n risicokaart dan weer geen uitsluitsel.
Uit: Kruispunt Utrecht
