Serie: De lunch

  • Hoog Brabant


    Heimelijk wroet ik in de plantenbak die het terras afschermt en tot mijn verbazing blijkt er aarde onder mijn nagel te zijn gekomen. Zouden dit dan echte varens zijn?




  • Een hip café dat gerund wordt door een stichting? Dwaze Zaken blijkt een dochter van de christelijke organisatie ‘Jeugd met een opdracht’ te zijn, daarmee valt ook de tekst in een van de mozaïeken – ‘Praise the lord all you nations’ – op zijn plaats.




  • Er zijn plekken waar de ontheemding als een klamme doek over je heen valt. De condoleanceruimte van een crematorium bijvoorbeeld, of de wachtkamer van de tandarts. De lunchzaal van hotel Jan Tabak is ook zo’n plek.




  • ‘Hé, dat is die Toscaanse lunchtent, die heb je in Amsterdam ook’, zegt de vlotte einddertigster tegen haar vriendin. Het zijn echt van die vriendinnen-vriendinnen.




  • Als Nederland al beschikt over een eigen snelwegcultuur, dan is Van der Valk daarvan de grondlegger. Internationaal is ons land beroemd om zijn modernisme – strak, sober, zakelijk – maar Van der Valk weet als geen ander wat Nederlanders echt willen.


  • Zalmhuis


    De VVD’er is een gespleten mens. Zijn liberale beginselen dwingen hem om de vrijheid en de moderniteit te omhelzen, maar in zijn hart schuilt een nostalgicus die terugverlangt naar overzichtelijker tijden.




  • Vanzelfsprekend kies ik een tafel aan het raam: als ik aan de snelweg eet, wil ik hem ook kunnen zien. Bij De Lucht is dat geen probleem, de afstand tussen de serre en de vluchtstrook is een halve meter.




  • En dan betreden plots een oudere man en vrouw de zaak. Het voelt als blasfemie dat deze vijfenzestigplussers zo maar binnenstappen in de retro seventies inrichting. Oude mensen, die horen toch in Americain?